Daša Drnić „Sonnenschein”

Dzieci, które doczekały wyzwolenia obozu w Oświęcimu

     Skradzione życia

Od czasu zakończenia II wojny światowej minęło 72 lata – szmat czasu. Im dalej w przyszłość tym bardziej zacierają się jej ślady; odchodzą pokolenia, które osobiście były świadkami czasów grozy; teraźniejszość i przyszłość wydaje się być bardziej absorbująca dla kolejnych generacji. Jednak nie dla wszystkich wojenny koszmar się skończył, wciąż żyją ludzie, dla których tamte czasy to nie tylko bolesne wspomnienia, lecz wciąż żywa teraźniejszość. Tysiące zrabowanych w celu germanizacji dzieci pochodzących z okupowanych przez hitlerowców krajów wciąż poszukuje swojej tożsamości, lub żyje w nieświadomości co do swoich prawdziwych korzeni. 

Pyun Hye-Young „Popiół i czerwień”

Flames.  Credit Line: Richard Thomas

     Ludzie jak szczury

Najpierw był Herbert Wells z powieścią o szczęśliwej utopii „Ludzie jak bogowie”, potem ten sam tytuł nadał swojej trylogii Siergiej Sniegow. Ludzkość w epoce rozumu eksplorująca obce światy, nawiązująca międzyplanetarne sojusze, rozwiązująca wszystkie konflikty pokojowo… piękna baśń jakże daleka od rzeczywistości. Zupełnie inną wizję ukazuje w swojej surrealistycznej powieści koreańska pisarka Pyun Hye-Young – ludzkość przypomina tu raczej kolonię szczurów.

Bezimienny mężczyzna pracuje w oddziale firmy produkującej pestycydy. Centrala tej firmy mieści się w innym kraju i tam właśnie zostaje delegowany bohater powieści. Nie wiadomo dlaczego został wybrany właśnie on, nie wyróżnia się bowiem niczym szczególnym, nie należy do wybijających się pracowników. To tzw. szary przeciętniak, który na dodatek posiada szczątkową znajomość języka kraju, do którego wyjeżdża. Jego przeniesienie jest zagadką nie tylko dla współpracowników, lecz również dla niego samego.

Hakan Günday „Mało”

Istanbul. Credit Line: Steve Evans

        Splątane ścieżki

„»Mało« – po turecku »az« – to takie maleńkie słowo. Tylko A i Z. Tylko dwie litery. Między nimi mieści się jednak ogromny alfabet. I napisano  w nim dziesiątki tysięcy słów i setki tysięcy zdań*”.

Derdâ

Ile może wiedzieć o życiu jedenastoletnia dziewczynka? Co prawda spędziła kilka lat w szkole, nauczyła się czytać i liczyć. O życiu i świecie zewnętrznym nie mówił jej nikt. Niewiele też można dowiedzieć się na ten temat siedząc w zamkniętym pokoju. Bez znaczenia wydaje się być fakt, że najpierw był to pokój na zapadłej tureckiej wsi, a potem w Londynie. Cztery nagie ściany nie szepczą, nie ostrzegają przed niebezpieczeństwami. Nagle odzyskana wolność i przestrzeń wokół być może upaja, ale nie podpowiada jak poruszać się wśród ludzi, jak żyć w wielkim, obcym mieście bez znajomości języka i jego zwyczajów.